Δεν είμαι οργανοποιός αλλά τηλεπικοινωνιακός μηχανικός (εδώ και 30 χρόνια). Είμαι ερασιτέχνης μουσικός με μερικά χρόνια στα ωδεία (αλλά στην ουσία αυτοδίδακτος) και όπως είναι φυσικό η σχέση μου με την μουσική είναι διαχρονική και βαθειά.

Με τους οργανοποιούς ασχολήθηκα για δύο λόγους: 1) παλαιότερα ήθελα να αγοράσω ένα χειροποίητο μουσικό όργανο και δεν μπορούσα εύκολα να εντοπίσω που βρίσκονται τα εργαστήρια που τα κατασκευάζουν. 2) διαπίστωσα πολύ γρήγορα ότι κανένας ιστορικός ή λαογράφος ή οποιοσδήποτε άλλος δεν έχει ασχοληθεί μέχρι σήμερα σοβαρά, με τους ανθρώπους της ελληνικής οργανοποιίας. Ακόμα και ο Φοίβος Ανωγειανάκης (η σχεδόν μοναδική έγκυρη πηγή αναφοράς για τα λαϊκά μουσικά όργανα), αναφέρεται αποκλειστικά στα όργανα και μόνο παρεπιπτόντως στους ανθρώπους που τα κατασκεύασαν. Και βέβαια το ενδιαφέρον της πολιτείας για τέτοιου είδους θέματα ως συνήθως ανύπαρκτο. Με αυτά και μ΄αυτά λοιπόν, μου δημιουργήθηκε το ενδιαφέρον και άρχισα να αναζητώ και να συλλέγω ιστορικά στοιχεία τόσο για τους παλαιότερους Έλληνες οργανοποιούς, όσο και για τους σύγχρονους οργανοποιούς. Για αντικειμενικούς λόγους, η μικρή μου έρευνα περιορίστηκε μόνο στα χορδόφωνα όργανα που όμως νομίζω ότι αποτελούν τον κύριο κορμό της Ελληνικής οργανοποιίας.

Τους οργανοποιούς τους ζηλεύω γιατί θεωρώ την τέχνη τους μαγική. Παίρνουν μερικά κομμάτια ξύλου και τα μετατρέπουν στο βασικό εργαλείο μέσω του οποίου γεννιέται η τέχνη της μουσικής. Και πολλές φορές το ίδιο το μουσικό όργανο γίνεται αντικείμενο τέχνης. Έτσι, πρέπει να συγκεντρώνουν πολλές αρετές. Να είναι καλοί χειροτέχνες, καλοί μηχανικοί και καλοί σχεδιαστές. Αλλά κυρίως να έχουν υψηλή αισθητική και βέβαια πάνω απ΄όλα να διαθέτουν πολύ ευαίσθητο αυτί.

Και μια εξομολόγηση. Τελευταία όλο και μπαίνω στον πειρασμό να φτιάξω και εγώ τα οργανάκια μου (με τέτοιες παρέες που κάνω, καλά να πάθω).

Παναγιώτης Καγιάφας

p.kagiafas παπάκι gmail.com