You are currently browsing the monthly archive for Φεβρουαρίου 2008.
Η πλούσια ιστορία της οικογένειας οργανοποιών Δεκαβάλα περιγράφεται εν συντομία στο site www.dekavalas.gr
Αντιγράφω:
«Στα τέλη του 19ου αιώνα κάπου στο Γαλατά, στην Κωνσταντινούπολη, είχε το εργαστήρι του ο ονομαστός οργανοποιός Μανώλης Βενιός. Γεννημένος στη Φολέγανδρο, στις Κυκλάδες, έζησε όλα του τα χρόνια στην Πόλη. Αν και δεν μιλούσε καθόλου Τουρκικά ο καλύτερος πελάτης του ήταν το Παλάτι του Σουλτάνου. Κατασκεύαζε ούτια, λαούτα, σάζια και μάλιστα σήμερα είναι τόσο γνωστός για τα ούτια του ώστε κάποιοι τα συγκρίνουν με τα βιολιά του Stradivari. Κάποια στιγμή ο ανηψιός του, Βίκτωρ Δεκαβάλας, πήγε στο εργαστήρι του παραγιός και έμαθε τη τέχνη μαζί του. Ο Βίκτωρ κράτησε μάλιστα το εργαστήρι του Βενιού και μετά τον θάνατο του, μαζί με έναν άλλο παραγιό του θείου του τον Μουσταφά.
Το 1922 έφτασε στην Ελλάδα με ξένο διαβατήριο, κυνηγημένος απο τους Τούρκους για παράνομη διανομή Ελληνικού τύπου στην Κωνσταντινούπολη. Εφερε μαζί του ό,τι μπόρεσε να πάρει απο το εργαστήρι του, εργαλεία, καλούπια και μετά απο σύντομη περιπλάνηση στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 1923 ξεκίνησε στη Ροτόντα, πολύ κοντά όπου βρίσκεται και σήμερα, το εργαστήρι του Βίκτωρα Δεκαβάλα. Ο Κώστας, γιός του Βίκτωρα, γεννήθηκε το 1924. Απο την ηλικία των 14 ετών κατά καιρούς βοηθούσε τον μαστρο- Βίκτωρα στο εργαστήρι, ωστόσο μόλις το ’49, μετά την κατοχή και τον εμφύλιο, άρχισε να ασχολείται ουσιαστικά με την οργανοποιία. Μέχρι το 1961 που πέθανε ο πατέρας του δούλευαν μαζί. Απο το 1961 και μετά το εργαστήρι άλλαξε πορεία. Ο Κώστας Δεκαβάλας σταμάτησε να δίνει όργανα σε άλλα καταστήματα και άρχισε να κατασκευάζει επαγγελματικά όργανα καλύπτοντας αποκλειστικά τις ανάγκες του δικού του μαγαζιού. Αναβάθμισε την ποιότητα της δουλειάς του, πειραματίστηκε με φόρμες και καλούπια, προβληματίστηκε, έψαξε και εξέλιξε την τέχνη του γεφυρώνοντας την πείρα και τις συνήθειες των παλιών με τις σύγχρονες απόψεις για τη βελτιστοποίηση της κατασκευής και του ήχου.
Το 1973 ο Νίκος Σακαλής, 14 χρονών τότε, ήρθε στο εργαστήρι για να μάθει την τέχνη. Ο Βίκτωρ Δεκαβάλας, γιός του Κώστα, ακολούθησε πορεία ανάλογη με του πατέρα του και βοηθούσε απο μικρός στο μαγαζί. Το 1982 και αφού τελείωσε τις σπουδές του ως χημικός πετρελαίου αποφάσισε να ασχοληθεί και αυτός με την οργανοποιία. Σύντομα το εργαστήριο αποδείχθηκε μικρό για να λειτουργεί και ως κατάστημα πώλησης και έτσι το 1987 η έκθεση μεταφέρθηκε λίγο πιο πέρα, στη Φιλίππου 78.
Από το 1990 που ο μαστρο-Κώστας σταμάτησε να δουλεύει στο εργαστήριο, ο γιός του Βίκτωρ και ο Νίκος Σακαλής συνεχίζουν την παράδοση προσπαθώντας να ταιριάξουν την πείρα των προηγούμενων με τις δικές τους αναζητήσεις και τις σύγχρονες τάσεις της παραδοσιακής οργανοποιίας.»
Όμως όπως είναι κατανοητό, είναι αδύνατο να χωρέσει σε μερικές αράδες, η ιστορία τεσσάρων γενιών της οικογένειας αυτής των οργανοποιών.
Η ιστορία του Μανώλη Βενιού (Manol) αποτελεί από μόνη της μια τεράστια φωτεινή σελίδα στην παγκόσμια οργανοποιία. Πολλά επίσης θα είχαμε να μάθουμε από τον Βίκτωρα Δεκαβάλα (παππού), που κυνηγημένος από την Πόλη έστησε το τσαρδί του και το νέο του εργαστήριο στην Θεσσαλονίκη το 1922. Όμως οι εποχές ήταν δύσκολες για να υπάρχει κάτι περισσότερο από μερικές ξεθωριασμένες φωτογραφίες του, κολλημένες και αυτές σε Πιστοποιητικά που είχαν εκδοθεί από τις αρχές που αποδείκνυαν την ιδιότητά του ως πρόσφυγα.
Ο Κ. Δεκαβάλας με τον γυιό του Βίκτωρα. Φωτογραφία Π. Καγιάφας (23-8-2006)
Ευτυχώς όμως που ο κύριος Κώστας είναι ακόμα εδώ, γερός και δυνατός για να μας διηγείται τις συναρπαστικές ιστορίες του και να μας δίνει σημαντικές πληροφορίες για την εποχή του και ένα κομμάτι από την ιστορία της οργανοποιίας της πατρίδας μας.
Σε μια από τις ευτυχείς στιγμές της πολιτιστικής ζωής της Θεσσαλονίκης, το Μουσικό Γυμνάσιο της πόλης τον κάλεσε να μιλήσει στους μαθητές. Από εκείνη την συνάντηση υπάρχει μια πολύ μεγάλη του συνέντευξη δημοσιευμένη στο site που διατηρεί το σχολείο (που φαίνεται ότι είναι μια πολύ δημιουργική κυψέλη).
Ο σχετικός σύνδεσμος είναι ο παρακάτω: http://lyk-mous-thess.thess.sch.gr/DRASTHRIOTHTES/ANOIXTO_SXOLEIO/Dekavallas/dekavallas.htm
και πραγματικά αξίζει να διαβάσει κανείς ολόκληρη την συνέντευξη γιατί ο κ. Κώστας Δεκαβάλας, εκτός από τη δική του ιστορία, αναφέρεται και σε άλλους σημαντικούς παλαιούς οργανοποιούς όπως τον Ηλία Κανάκη ή Καπούδαγλη και τον Χρήστο Παρασίδη. Επίσης το άρθρο περιέχει και αρκετές σπάνιες φωτογραφίες όπως η παρακάτω.
Ο Κώστας Δεκαβάλας στο παλαιό του εργαστήριο. Φωτογραφία του 1955
Η μόνη παραπάνω πληροφορία που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι, όπως μου έχει διηγηθεί ο κ. Κώστας Δεκαβάλας, η μοναδική φωτογραφία που εικονίζει τον ίδιο στο παλαιό του εργαστήριο, έχει τραβηχτεί από τον Γερμανό εμπορικό αντιπρόσωπο του εργοστασίου που κατασκεύαζε την κόλλα που χρησιμοποιούσε στα όργανα και που φαίνεται πάνω στον πάγκο του (στη μέση αριστερά στη φωτογραφία). Μάλιστα την φωτογραφία αυτή η γερμανική εταιρεία την είχε χρησιμοποιήσει παλαιότερα σε διαφημίσεις της.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, δυστυχώς τα στοιχεία για τους παλαιούς οργανοποιούς είναι ανύπαρκτα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους παλαιότερους κατασκευαστές, όπως αυτοί που έζησαν τον 19ο αιώνα, στις αρχές της δημιουργίας του νέου Ελληνικού κράτους. Ακόμα και στους νεότερους χρόνους και σχετικά με διάσημους οργανοποιούς που άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο πριν λίγα μόλις χρόνια, είναι αδύνατο να βρει κανείς κάτι σχετικό. Και βεβαίως το επίσημο κράτος σιγά μην ασχοληθεί με τέτοια θέματα.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο διάσημος οργανοποιός Ζοζέφ Τερζιβασιάν, που οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μόνο με το μικρό του όνομα «Ζοζέφ«. Ευτυχώς όμως που υπήρξε και ο αείμνηστος δημοσιογράφος Πάνος Γεραμάνης. Σε άρθρο του, που στην ουσία είναι νεκρολογία και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» στις 22-4-1999 με αφορμή το θάνατο του Ζοζέφ, δίνει κάποιες έστω και στοιχειώδης πληροφορίες για τον οργανοποιό. Το άρθρο μπορείτε να το βρείτε στην παρακάτω διεύθυνση.
http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=19990422&nid=4066322
Για ευκολία το αντιγράφω αυτούσιο και εδώ.
*****************************************************
Έσβησε η «φωνή» των μπουζουκιών
ΠΑΝΟΣ ΓΕΡΑΜΑΝΗΣ
 |
Ο Ζοζέφ Τερζιβασιάν |
Ο άνθρωπος που έκανε το ξύλο να βγάζει φωνή, έσβησε χθες για πάντα. Σε ηλικία 83 χρόνων πέθανε ο Ζοζέφ Τερζιβασιάν, κατασκευαστής και μύστης των μπουζουκιών. Υπήρξε ο μεγαλύτερος τεχνίτης του είδους και είχε φτιάξει τα όργανα όλων των σημαντικών δημιουργών και δεξιοτεχνών: Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Χιώτη, Χατζηχρήστου, Παπαϊωάννου, Μπαγιαντέρα, Μητσάκη, Καπλάνη, Καλδάρα.
Το 90% του ρεπερτορίου του ελληνικού τραγουδιού, από το 1934 μέχρι το 1995, έχει παιχθεί με έγχορδα που κατασκεύασε ο Ζοζέφ. Γεννήθηκε το 1916, στο Αφιόν Καραχισάρ της Μικράς Ασίας και μετά την Καταστροφή, το 1922, ήρθε στον Πειραιά και εγκαταστάθηκε στη Νίκαια. Επί 60 χρόνια ήταν προσηλωμένος στη δουλειά του, που τη θεωρούσε λειτούργημα. Ο Βασίλης Τσιτσάνης, που υπήρξε προσωπικός φίλος του Τερζιβασιάν, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Ο Ζοζέφ με το αυτί και τη διαίσθηση έφτιαχνε πάντα αλάνθαστη την κλίμακα του μπουζουκιού». Ο ίδιος ο Ζοζέφ εξηγώντας τη μαστοριά του στην κατασκευή των μπουζουκιών, είχε δηλώσει στα «ΝΕΑ», ότι «όλα ξεκινούν από τη διαδικασία παραγωγής. Κατ’ αρχάς, χρειάζεται να «στανιάρουν» και να «ψηθούν» τα ξύλα. Και για το σκάφος (δηλαδή το ηχείο) και για το μανίκι. Γιατί μόνο με «ψημένο» ξύλο βγαίνει ο ήχος στρογγυλός και μαγικός. Είναι όμως και το καπάκι του μπουζουκιού που κι αυτό χρειάζεται καλό και δουλεμένο ξύλο, αλλά κυρίως καλής ποιότητας.
Όποιος ρωτούσε τον Ζοζέφ τι είναι πιο σημαντικό στην κατασκευή ενός μπουζουκιού απαντούσε με τέσσερις λέξεις: «Τα χέρια του μάστορα». Ο Μανώλης Χιώτης είχε αποκαλέσει τον Τερζιβασιάν «Στραντιβάριους του μπουζουκιού».
Μέχρι τους τελευταίους μήνες του 1998, ο Ζοζέφ εξακολουθούσε ν’ ασχολείται με την τέχνη του. Κατασκεύαζε, αλλά και επισκεύαζε μπουζούκια που του πήγαιναν γνωστοί σολίστες ή και μαθητευόμενοι.
Η νεκρώσιμη ακολουθία για τον Ζοζέφ Τερζιβασιάν θα ψαλεί σήμερα στις 4 μ.μ. στην αρμενική εκκλησία του Αγίου Ιακώβου της Παλιάς Κοκκινιάς, ενώ η ταφή θα γίνει στο Νεκροταφείο της Αναστάσεως.
Το έργο του Ζοζέφ συνεχίζει ο γιος του Λάζαρος.
Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 22-4-1999
*********************************
Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Πάνου Ιωαννίδη «Λατέρνα – Η αρχόντισα του δρόμου», στην τελευταία «Κλίκα» από τον Άρη Νικολαϊδη , νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να γνωρίσουμε τον σημαντικό οργανοποιό Πάνο Ιωαννίδη, που ζει και εργάζεται στην Νέα Γωνιά ένα χωριό 40 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, κοντά στη Ν. Καλλικράτεια Χαλκιδικής.
Ο Πάνος Ιωαννίδης είναι οργανοποιός με τρεις παράλληλες δραστηριότητες. Χορδιστής πιάνων, κατασκευαστής λατέρνας και «ανακατασκευαστής» πιάνων με ουρά. Γιαυτό και διατηρεί δύο website το www.laterna.info και το www.handmadepiano.eu.
Ο Πάνος Ιωαννίδης ανήκει σε μια άτυπη ομάδα οργανοποιών (οι περισσότεροι βρίσκονται στη βόρεια Ελλάδα) με πανεπιστημιακή μόρφωση (Βαλαβάνης, Κουκουρίγκος, Αδαμίδης, Παπαδάμου, Ιωαννίδης). Σπούδασε στο Πολυτεχενείο του LEICESTER (Αγγλία) μηχανολόγος μηχανικός. Όμως η αγάπη του για τα μουσικά όργανα ήταν αξεπέραστη. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με το χόρδισμα των πιάνων (ασχολείται ακόμα). Ενώ ήταν ήδη καταξιωμένος χορδιστής, ξαναγύρισε στην Αγγλία για να πάρει την αναγκαία εξειδίκευση σαν τεχνικός-χορδιστής πιάνων. Για τον ίδιο σκοπό πήγε και στις ΗΠΑ από όπου πήρε και το Δίπλωμα R.P.T. (Registered Piano Technician) από το PTG (Piano Technicians Guild) – τον μεγαλύτερο και εγκυρότερο οργανισμό τεχνιτών στον κόσμο.
Το 1990 από μια ευτυχή συγκυρία άρχισε να ασχολείται με τη λατέρνα. Οι παλιές λατέρνες που κυκλοφορούσαν στο δρόμο ακούρντιστες και ξεχαρβαλωμένες ήθελαν συντήρηση και νέα τραγούδια, αλλά οι τεχνίτες ήταν ανύπαρκτοι. Έτσι κάποια στιγμή δέχτηκε την πρόταση να φτιάξει ένα νέο κύλινδρο για μια παλιά λατέρνα. Αρχικά είχε εκτιμήσει ότι θα του έπαιρνε 2-3 μήνες για να το καταφέρει. Αποδείχτηκε ότι χρειαζόταν πάνω από 2 χρόνια αφού η λατέρνα είναι πολύπλοκο μηχανικό κατασκεύασμα. Στην ουσία είναι ένα μικρό πιάνο που έχει τη μουσική σε ένα περιστρεφόμενο κύλινδρο με χιλιάδες καρφιά, όπου κάθε καρφί είναι μια νότα. Όμως από την ενασχόλησή του αυτή έμαθε όλα τα μυστικά της λατέρνας και έτσι από το 1997 άρχισε να κατασκευάζει ο ίδιος λατέρνες. Σε αυτό βεβαίως τον βοήθησαν και οι σπουδές του ως μηχανικού.
Ο Πάνος Ιωαννίδης με μια από τις λατέρνες του. Φωτογραφία Π. Καγιάφας, Αύγουστος 2006.
Τα τελευταία χρόνια, εκτός από την κατασκευή της λατέρνας, ασχολήθηκε, με την αποκρυπτογράφηση των μυστικών της κατασκευής των πιάνων με ουρά (ως μέλος μια διεθνούς ολιγάριθμης ομάδας οργανοποιών). Τα μυστικά αυτά ήταν για πολλά-πολλά χρόνια επτασφράγιστα, από τις γνωστές βιομηχανίες κατασκευής πιάνων. Για παράδειγμα το πώς κατασκευάζεται η αρμονική τράπεζα του πιάνου καθώς και σημαντικότατα μεγέθη όπως γωνία πρόσπτωσης, αυξομείωση πάχους, δέσιμο στην κάσα, αρχιτεκτονική καμαριών, προφόρτιση καβαλλάρη, καμπυλότητα και αγωγιμότητα υλικού μας ήταν τελείως άγνωστα. Επίσης ήταν σχεδόν αδύνατο να βρει κανείς τα κατάλληλα και ποιοτικά υλικά.
Όμως το Ίντερνετ φαίνεται ότι είναι ο καταλύτης των πάντων, αφού η γη γίνεται πλέον ένας ενιαίος χώρος και δίνεται η δυνατότητα σε κάθε ενδιαφερόμενο και ικανό άνθρωπο να μετέχει σε διεθνείς ομάδες χωρίς να μετακινηθεί καθόλου από το σπίτι του ή το εργαστήριό του. Έτσι από το 2002 κατασκευάζει «χειροποίητα» πιάνα. σε ένα πολύ μεγάλο εργαστήριο κατάλληλα διαμορφωμένο, με τους απαραίτητους γερανούς και βίτζια για να μπορεί να κουμαντάρει μόνος του τόσο βαριά όργανα .
Ένα μέρος του εργαστηρίου. Φωτογραφία Π. Καγιάφας, Αύγουστος 2006
Από το παλαιό πιάνο διατηρείται μόνο ο μεταλλικός σκελετός (το μαντέμι), το οποίο με την πάροδο του χρόνου ωριμάζει και γίνεται καλύτερο. Όλο το υπόλοιπο πιάνο ανακατασκευάζεται. Έτσι έχουμε ένα εντελώς καινούργιο «χειροποίητο» όργανο, με καλύτερο ήχο από τον αρχικό και σε τιμή πάρα πολύ ελκυστική, αρκετά μικρότερη από ένα αντίστοιχο βιομηχανοποιημένο καινούργιο πιάνο. Οι κριτικές για τα πιάνα που ανακατασκευάζει, φαίνεται ότι είναι παραπάνω από θετικές.
Από ότι θυμάμαι, ο Πάνος Ιωαννίδης μου είχε πει ότι για να συμφέρει μια τέτοια ανακατασκευή, θα πρέπει το παλαιό πιάνο με ουρά να έχει μήκος πάνω από 2 μέτρα. Η ανακατασκευή σε όρθια πιάνα και σε πιάνα με μικρή ουρά δεν έχει νόημα. Στο site www.handmadepiano.eu υπάρχουν αρκετές ακόμα πληροφορίες γύρω από αυτό το θέμα.
Παλαιά πιάνα περιμένουν τη σειρά τους για ανακατασκευή. Φωτογραφία Π. Καγιάφας, Αύγουστος 2006
Γιώργος Καρελλάς -Οργανοποιείον «Ιαπετός»
Λουκά Νίκα 14 Ψυρρή – Αθήνα
Ο οργανοποιός Γιώργος Καρελλάς γεννήθηκε το 1961 στο χωριό Αγριάνοι του Πάρνωνα. Σε ηλικία 15 ετών έφυγε από την πατρίδα του και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου άρχισε να ασχολείται με την οργανοποιία ως μαθητευόμενος στο οργανοποιείοτου θείου του Αργύρη Πρόκου στο Περιστέρι, ενώ παράλληλα συνέχισε το σχολείο με νυκτερινή φοίτηση. Εκείνη την εποχή ( 1977-1978 ) ο Α. Πρόκος ήταν συνεταίρος με τον γνωστό οργανοποιό Χαράλαμπο Κλεφτογιάννη. Στη συνέχεια βέβαια χώρισαν και έφτιαξε ο καθένας το δικό του εργαστήριο.
Στο εργαστήρι του θείου του έμεινε περίπου 15 χρόνια. Το 1992 αποφάσισε ότι ήταν έτοιμος να δημιουργήσει το δικό του εργαστήρι και εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Ψυρρή, στην ίδια περιοχή που βρίσκεται και σήμερα.
Από το έτος 2000, παράλληλα με την ενεργή οργανοποιία ασχολείται και με την εκπαίδευση. Διδάσκει στο ΤΕΙ Ιονίων Νήσων το γνωστικό αντικείμενο της «Κατασκευής & συντήρησης των λαϊκών οργάνων». Αρχικά η σχολή ανήκε στο ΤΕΙ Ηπείρου, αλλά στη συνέχεια ενσωματώθηκε στο ΤΕΙ Ιονίων Νήσων.
Είναι από τα ιδρυτικά μέλη του σωματείου Ελλήνων οργανοποιών «ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ» και πρώτος πρόεδρός του. Τα όργανα που κατασκευάζει είναι κυρίως τα λαουτοειδή και ιδιαίτερα εκείνα της οικογένειας του μπουζουκιού (μπουζούκια, τζουράδες, μπαγλαμάδες), καθώς επίσης λαϊκές κιθάρες και λαούτα.
Βίντεο (στα γερμανικά) με τον οργανοποιό Γιώργο Καρελλά στο εργαστήριό του.
Βίντεο στο εργαστήριο του Γ. Καρελλά. Ένας πελάτης παίζει μπουζούκι που κατασκεύασε ο οργανοποιός.
Μπορείτε να δείτε μερικά ακόμα βίντεο (δυστυχώς χωρίς ήχο) στο site που διατηρεί ο Γ. Καρελλάς (κάνετε κλικ εδώ ).
Η ταπεινότητά μου με τον Γ. Καρελλά στο εργαστήριό του τον Ιούνιο του 2006
Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος (7ο) του ηλεκτρονικού περιοδικού «Η ΚΛΙΚΑ«. Το ούτως ή άλλως καλό περιοδικό, νομίζω ότι σε αυτό το τεύχος απογειώνεται. Δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαβάσεις.
Σε ότι αφορά την οργανοποιία και τους οργανοποιούς, η ύλη της Κλίκας είναι παραπάνω από χορταστική. Δείτε:
1) Κατασκευή λαϊκής κιθάρας (Μέρος Β΄) του Γιάννη Τσουλόγιαννη
2) Τρόποι δόνησης και διαγράμματα Chladni. Γράφουν ο Νίκος Φρονιμόπουλος και ο Γιώργος Παντελιάς
3) Υγρασία και μουσικό όργανο. Γράφει ο Χρήστος Σπουρδαλάκης
4) Ούτι, παρελθόν, παρόν και μέλλον. Γράφει ο Γιώργος Αδαμίδης
5) Παρουσίαση του βιβλίου του κατασκευαστή λατέρνας Πάνου Ιωαννίδη «Λατέρνα -Η αρχόντισσα του δρόμου»
και ακόμα πολλά άρθρα γενικότερου ενδιαφέροντος, συνεντεύξεις (μεταξύ αυτών και μια μεγάλη συνέντευξη του Ross Daly για το μουσικό εργαστήριο «Λαβύρινθος»), ειδήσεις, και πολλά ακόμα.
Μπράβο στην συντακτική ομάδα της Κλίκας που αφιλοκερδώς και από τον προσωπικό τους χρόνο, εκδίδουν ένα τόσο σημαντικό περιοδικό. Μπράβο και στους συγγραφείς των άρθρων !!!!
Χαιρόμαστε πολύ όταν και οι ίδιοι οι οργανοποιοί ανακαλύπτουν το ιστολόγιό μας. Ενημερωθήκαμε λοιπόν για την λειτουργία του εργαστηρίου «Χορδόφωνον» που κατασκευάζει παραδοσιακά χορδόφωνα μουσικά όργανα και αμέσως το δημοσιεύουμε:
«ΧΟΡΔΟΦΩΝΟΝ»
Ιωάννης Παπαδόπουλος & Βασίλης Κουικόγλου
Εμμ. Μπενάκη 63-65
106 81 Αθήνα
Τηλ./Fax: 210 77 82 741
e-mail: jb2@otenet.gr
Ελπίζουμε το site του «Χοδρόφωνον» να συμπληρωθεί σύντομα, γιατί προς το παρόν είναι μόνο μια στατική σελίδα.
Ήδη έχει ενημερωθεί η σελίδα του blog που περιέχει τα links στις ιστοσελίδες των οργανοποιών. Με τα παραπάνω στοιχεία θα ενημερωθεί και ο Κατάλογος των Σύγχρονων Οργανοποιών, στην επόμενη έκδοση.
Σε προηγούμενο άρθρο ανέφερα το ηλεκτρονικό περιοδικό TAR (που διευθύνει ο Νότης Μαυρουδής), ως ένα περιοδικό στο οποίο υπάρχουν συστηματικές αναφορές στους οργανοποιούς και στην οργανοποιία, με άρθρα συνεντεύξεις κτλ.
Οι νεώτεροι ίσως δεν γνωρίζουν ότι η ηλεκτρονική έκδοση του TAR, είναι απλώς η φυσική εξέλιξη του έντυπου περιοδικού TAR που κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 (1982-1986) και τελικά έκλεισε μετά την έκδοση μόλις 13 τευχών, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Από τις αρχές της έντυπης έκδοσης, υπήρχε συστηματική αναφορά στους οργανοποιούς.
Παρόλο ότι ήμουν ένας από τους αναγνώστες της έντυπης έκδοσης και διατηρώ στο αρχείο μου όλα τα τεύχη, είναι πάντοτε δύσκολο και μερικές φορές αδύνατο να ψάχνει κανείς σε πατάρια, αποθήκες και υπόγεια όπου συνήθως στοιβάζονται δεκάδες ή και εκατοντάδες περιοδικά και άλλα έντυπα για να εντοπίσει κάτι που θυμήθηκε ότι υπάρχει μέσα «σε κάποιο από αυτά». Είναι λοιπόν πολύ θετικό το ότι η διεύθυνση του TAR αποφάσισε και σκανάρισε όλα τα τεύχη της παλαιάς έντυπης έκδοσης και έτσι ο κάθε ενδιαφερόμενος παλαιός ή νέος αναγνώστης μπορεί πλέον να έχει άμεση πρόσβαση σε αυτά (http://www.tar.gr/content/content.php?category=131).
Ξεφυλλίζοντας τα περιεχόμενα και των 13 τευχών , εντόπισα τα παρακάτω άρθρα που νομίζω έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, για κάθε άνθρωπο που ασχολείται έστω και λίγο με την οργανοποιία και τους οργανοποιούς.
1) Έλληνες Κατασκευαστές, TAR Τεύχος Νο 6 (σελίδες 50 έως 54)
Περιέχει συνεντεύξεις με τους κατασκευαστές κιθάρας Γιώργο Θωμόπουλο, Παύλο Γύπα, Λάζαρο Καβάση, Απόστολο Κακριδώνη, Γιώργο Θεοχάρη. Όλοι τότε νεαροί κατασκευαστές, σήμερα φτασμένοι και κάποιοι καταξιωμένοι διεθνώς.
Σημείωση: Ο Λάζαρος Καβάσης που σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες πιθανώς δεν ζει πλέον, είναι ανεψιός και συνεχιστής για κάποιο διάστημα του εργαστηρίου των αδελφών Παναγή, που όπως γνωρίζουμε υπήρξαν σημαντικοί οργανοποιοί.
2) Συνέντευξη του οργανοποιού Νίκου Ιωάννου στον Νότη Μαυρουδή, TAR Τεύχος Νο 7 (Σελίδες 54,55)
Ο κατασκευαστής κλασικής κιθάρας Νίκος Ιωάννου, ζει και δουλεύει στο Γούστμπορο της Αμερικής και μεταξύ των άλλων υπήρξε δάσκαλος του Παύλου Γύπα, πολύ σημαντικού σήμερα κατασκευαστή κλασικής κιθάρας με διεθνή αναγνώριση.
3) Φτιάξτη μόνος σου. Σειρά άρθρων του οργανοποιού Γιώργου Θωμόπουλου για την τεχνική της κατασκευής κλασικής κιθάρας
TAR Τεύχος Νο 8 (σελίδες 20,21)
TAR Τεύχος Νο 9 (σελίδες 42 έως 45)
TAR Τεύχος Νο 10 (σελίδες 52 έως 56)
TAR Τεύχος Νο 11 (σελίδες 53 έως 56)
4) Σύντομη γνωριμία με τον οργανοποιό Άλκη Ευθυμιάδη (Συνέντευξη στο Νότη Μαυρουδή), TAR Τεύχος Νο 12 (σελίδες 34,35)
Καλή ανάγνωση!!
Δημιουργήσαμε μια ξεχωριστή σελίδα (Ιστοσελίδες Οργανοποιών) που όπως λέει και ο τίτλος της, περιέχει όλες τις γνωστές ιστοσελίδες των Ελλήνων Οργανοποιών. Η σελίδα είναι άμεσα προσβάσιμη κάνοντας κλικ στη σχετική ένδειξη, στο δεξί πάνω μέρος του blog. Με αυτό τον τρόπο δεν χρειάζεται πλέον να ανατρέχει κανείς στον αρχείο με τον Κατάλογο των Σύγχρονων Οργανοποιών για να βρεί το site ενός οργανοποιού.
Αν κανείς από τους φίλους που επισκέπτονται τούτο το blog γνωρίζει και κάποια άλλη ιστοσελίδα που δεν την έχουμε υπόψη μας, ας κάνει ένα σχετικό σχόλιο ή να μας στείλει ένα email με τη διεύθυνσή της.
Χθές το βράδυ ένας φίλος με ενημέρωσε ότι ο οργανοποιός Ισίδωρος Παπαδάμου (από τα ιδρυτικά μέλη του μουσικού σχήματος «Χειμερινοί Κολυμβητές») έχει πλέον website στο Internet. Το site ονομάζεται www.trixordo.com και δίνει την ευκαιρία σε όλους μας να γνωρίσουμε τη δουλειά ενός ακόμα σημαντικού οργανοποιού, που έχει επιλέξει να ζει και να δημιουργεί σε ένα μικρό χωριό στην περιφέρεια της Θεσσαλονίκης. Στο site μπορεί κανείς να δει όλη την γκάμα των οργάνων που κατασκευάζει, με επίκεντρο βέβαια το τρίχορδο μπουζούκι.
Φωτογραφία Π.Καγιάφας (8-8-2006)
Είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον Ισίδωρο Παπαδάμου στο εργαστήριό του στο Δρυμό Θεσσαλονίκης, το καλοκαίρι του 2006. Η συνάντηση μαζί του, μου είχε για μια ακόμα φορά επιβεβαιώσει την εντύπωση που είχα ήδη αποκομίσει από συναντήσεις μου με άλλους οργανοποιούς στη Βόρειο Ελλάδα, ότι στην περιοχή υπάρχουν αρκετοί, πολύ αξιόλογοι κατασκευαστές . Μερικοί μάλιστα από αυτούς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Ισίδωρο Παπαδάμου, δεν βρέθηκαν στην οργανοποιία αναζητώντας απλώς ένα επάγγελμα, αλλά η επιλογή τους αυτή είχε συνοδευτεί από εγκατάλειψη μιας άλλης έτοιμης καριέρας που είχε ως βάση την πανεπιστημιακή τους μόρφωση, που ήδη τους είχε εξασφαλίσει μια άνετη και «καθαρή» δουλειά. Έχω την γνώμη ότι από την επιλογή αυτή του Ι. Παπαδάμου, ωφελήθηκε περισσότερο η οργανοποιία, από ότι ο ίδιος ο οργανοποιός.
Φωτογραφία Π.Καγιάφας (8-8-2006)
Δεν έχει παρά να ρίξει κανείς μια ματιά στο σύντομο βιογραφικό του, για να πάρει μια ιδέα για την ποιότητα του ανθρώπου.
Αντιγράφω από το site www.trixordo.com :
» Ο Ισίδωρος Παπαδάμου γεννήθηκε το 1950 στη Θεσσαλονίκη. Με την κατασκευή λαϊκών εγχόρδων ασχολείται από το 1983. Το 1973 αποφοίτησε από το Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και με την ιδιότητα αυτή εργάστηκε για 12 χρόνια σαν καθηγητής φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση.
Παράλληλα από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική αφιερωνόμενος αποκλειστικά στη μελέτη του ελληνικού ήχου. Από το 1967 περίπου σχημάτισαν με τον Αργύρη Μπακιρτζή τον πυρήνα του συγκροτήματος των ‘Χειμερινών Κολυμβητών’ και συμμετείχε ενεργά σε όλη την μέχρι τώρα δισκογραφική δουλειά της ομάδας [5 δίσκοι], καθώς και σε όλες τις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό[Γαλλία{Λυόν, Μασσαλία}, Αυστραλία].Το 1997 απεχώρησε από το συγκρότημα για να ασχοληθεί με την έκδοση του δικού του έργου. Γράφει ο ίδιος μουσική και στίχους από το 1973 και από το 1994 μέχρι σήμερα έχει εκδώσει 4 προσωπικούς δίσκους.
Παράλληλα, από το 1983, ασχολήθηκε με την τέχνη της οργανοποιίας, ως προέκταση των μουσικών του ανησυχιών. Μετά από 15 χρόνια πειραματικής-ερευνητικής δουλειάς έδωσε επαγγελματική διέξοδο στην πείρα που είχε συσσωρεύσει από την ενασχόληση όλων αυτών των χρόνων.
Στο εργαστήριό του κατασκευάζει όλα τα λαϊκά έγχορδα όργανα.Ο ίδιος έχει ενδιατρίψει στο παίξιμο του τρίχορδου κλασσικού ελληνικού μπουζουκιού. Παράλληλα έχει ασχοληθεί με το παίξιμο και των υπολοίπων οργάνων της οικογένειας των λαουτοειδών (λαούτα, ταμπουράδες, τζουράδες, μπαγλαμάδες, μπουζουκομάνες, λαϊκά κιθαρόνια).»
Βίντεο στο YouTube με τον οργανοποιό Κώστα Κοτζαμπόπουλο.
Στο site του οργανοποιού www.kotzabopoulos.gr , ο οποίος κατασκευάζει κυρίως κιθάρες (ηλεκτρικές και ακουστικές), υπάρχει και φωτογραφία από μπουζούκι του Α. Σταθόπουλου.
Έλληνες Οργανοποιοί 
Πρόσφατα σχόλια